door Yvo Zels

Meer dan tien jaar geleden schoot het Schotse folkrockfenomeen Amy Macdonald als achttienjarige met de single uit de gelijknamige plaat “This Is The Life” al dadelijk naar de top in de hitlijsten van verschillende Europese landen en werd ze bekroond met meerdere awards en platina en gouden platen. Ondertussen bleef de Amy-bal maar rollen en volgden er nog drie topalbums “A Curious Thing”, “Life In A Beautiful Light” en “Under Stars”, verkocht ze bijna twaalf miljoen albums en geniet ze van miljoenen streams op Youtube en Spotify. Je zou voor minder beginnen zweven, maar niet deze sympathieke Schotse dame, die het liefst no nonsens muziek brengt, zonder veel franjes of show met dansers en lichteffecten. Muziek om de muziek en zo is ook haar akoestische tournee ter ere van haar eerste compilatiealbum “Woman Of The World the best of 2007-2018” opgevat.

Hoe populair Amy wel is, was dadelijk te zien aan de snelheid waarmee dit concert uitverkocht. Ze is dan ook een charismatisch figuur, niet enkel met aanstekelijke songs, maar ook als boeiend verteller die zowel duiding geeft over de inhoud van haar songs, als over haar persoonlijke ervaringen. Dit doet haar echt naast haar fans staan en schept een band die weinig artiesten kennen. Het enthousiasme in de zaal druipt er dan ook vanaf en voor er één noot gespeeld is krijgt Amy Macdonald al een staande ovatie.

Maar liefst vijf bandleden prijken er op het podium voor deze organisch klinkende akoestische set. De percussie wordt tot een minimum beperkt, met enkel cajon en basdrum, die alternerend bespeeld worden door de pianist. Deze wordt geflankeerd door een strijkersduo met viool en cello, een bassist die wisselt tussen elektrische en contrabas en een extra gitarist op akoestische gitaar. Amy zet zelf regelmatig haar gitaar opzij, zodat ze zich helemaal op haar schitterende stem kan concentreren. Ze is apetrots dat ze Schots is en steekt dat niet onder stoelen of banken. Hoewel haar Engelse uitspraak perfect is, is de voertaal tijdens de conversaties met het publiek in het Schots, met een zwaar, maar charmant Glasgow’s accent. Nationale trots noemen ze dit, tot in het voetbal toe, waar ze fier de prestatie van het Schots team tijdens het WK huldigt. Met een voetballer als man kan dit slecht anders natuurlijk.

Er is veel tijd en werk gestoken in deze akoestische set waarin elke song in een nieuw jasje werd gestoken, zoveel is zeker. Dit zorgt voor een aangename, afwisselende set, waar rockende folknummers in Amy’s typerende stijl, zoals de krachtige opener “Woman Of The World” of diens opvolger, het heerlijk driestemmig gezongen “Spark”, dadelijk gensters slaan met een gedreven piano en snijdende viool en cello. De sfeer zat er dus dadelijk goed in en ook qua humor. Een echte Schot laat de kans natuurlijk niet liggen om een Engelsman een sneer te geven. Met de aankomende brexit verklaart Amy zich zelfs helderziend en de titel “The Rise & Fall” uit haar laatste studioalbum “Under Stars” klinkt vandaag brandend actueel grapt ze. Er is echter ook plaats voor een warm romantisch dekentje zoals in het ontroerende “Never Too Late” met enkel pianobegeleiding of een hartenbreker zoals “Prepare To Fall”, waar ze solo op gitaar het trieste verhaal van haar doemdenkende moeder uit de doeken doet. Het meest aangrijpende moment blijkt “Left That Body Long Ago”, over Amy’s dierbare grootmoeder die aan Alzheimer leed, een nummer dat ze nooit eerder live durfde brengen uit vrees dat ze haar tranen niet zou kunnen bedwingen.

De populairste nummers doen de zaal echt uit zijn voegen barsten en zo worden “Mr Rock and Roll”, het ambiancenummer bij uitstek “Automatic” en de wereldhit waarmee het allemaal begon “This Is The Life” volstemmig meegezongen en bijgestaan door uitbundig handgeklap en een basdrum die de hartslag aangeeft van de uptempo songs. Er was echter niet enkel de nodige elektriciteit in de zaal, maar ook op het podium en zelfs letterlijk. Tijdens “Leap Of Faith”, met de hoopvolle boodschap op een betere wereld, teder begeleid door mandoline en viool, stond Amy wat twijfelend te zingen: er stond elektriciteit haar microfoon. Twaalf jaar podiumervaring lossen dit echter vlug op en de tourmanager spurtte naar de bus om een paar sneakers te zoeken, terwijl onze gastdame grappend de link legde naar een schoenwissel in het voetbal.

Wie zich nog afvraagt waarom deze Schotse jongedame zo immens populair is, heeft met dit topconcert een overduidelijk antwoord op zijn vraag gekregen. Niet enkel is Amy Macdonald gezegend met een stem uit de duizend en kan ze knappe songs schrijven, recht uit het hart gegrepen, ze is hierbij altijd aards gebleven: het grappige, praatgrage Schotse meisje dat van voetbal houdt en iedereen charmeert door haar eerlijkheid, dankbaarheid en eenvoud. Dat bij het opzwepende en aan Peter Doherty opgedragen “Poison Prince” het dak van de zaal ging en het applaus bij haar afscheid niet afliet was dan ook dubbel en dik verdiend.